Pierwszy szef rządu Republiki Białoruś, otrzymuje emeryturę premiera.

Urodził się 10 czerwca 1936 roku w miejscowości Koniuszewszczyzna województwa nowogródzkiego, obecnie rejon wołożyński w obwodzie mińskim.

Inżynier z wykształcenia, stał na czele Mińskich Zakładów Narzędzi Mechanicznych, odznaczony tytułem honorowego inżyniera mechanika Białorusi (1978). Potem szybko wspinał się po drabinie partyjnej i stanął na czele Rady Ministrów BSRR. Pierwszy premier niepodległej Białorusi (1990-94).

Niekonsekwentny w kwestii reform: po przyjęciu najbardziej postępowych decyzji rządowych dążył do unii z Rosją, co uniemożliwiało ich wdrożenie.

Doktor ekonomii (1990), obronił pracę „Struktura i funkcje administracji publicznej w gospodarce związkowej w warunkach dążenia do niepodległości ekonomicznej kraju”.

To z myślą o Kiebiczu przez jego zwolenników w parlamencie zostało utworzone stanowisko prezydenta. Przekształcenie Białorusi z republiki parlamentarnej w prezydencką zatwierdzono w Konstytucji z 1994 roku.

Po przegranych wyborach Kiebicz pogratulował Aleksandrowi Łukaszence zwycięstwa, ale z polityki nie odszedł, został deputowanym Rady Najwyższej 13-tej kadencji. Tutaj również wykazał się lojalnością: uznał wyniki referendum z 1996 r. Dzięki temu przez dwie kadencje pozostawał deputowanym Izby Reprezentantów stworzonej przez Łukaszenkę w miejsce rozwiązanej Rady Najwyższej.

W 1994 założył Białoruski Związek Handlowo-Finansowy, na czele którego stoi do tej pory. Autor książki „Kuszenie władzą” (2008).

Żonaty, obydwaj synowie prowadzą biznes.