Doktor nauk ekonomicznych, przedsiębiorca.

Urodzony 30 stycznia 1950 roku w Dubrowna w rejonu krasnopolskim na Mohylewszczyźnie, w rodzinie robotniczej.

Zaczynał jako prosty robotnik, później otrzymał wszechstronne wykształcenie w dziedzinie ekonomii: Uniwersytet w Homlu, Międzynarodowy Instytut Zarządzania (Kijów) i Uniwersytet w Delaware – jedna z najstarszych uczelni w Stanach Zjednoczonych, założona na bazie szkoły, którą kończyli trzej sygnatariusze Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych (29. miejsce wśród uczelni publicznych w rankingu Forbes). W 1990 roku otrzymał tytuł MBA – Master of Business Administration.

Uczestniczył w usuwaniu skutków awarii w Czarnobylu. Od 1992 do 2004 roku stał na czele białoruskiego Międzynarodowego Instytutu Zarządzania (IMI- Białoruś), założonego jako wspólne przedsiębiorstwo białorusko-niemieckie.

Startował jako kandydat w wyborach prezydenckich w 1994 roku, ale nie zdołał zebrać wymaganych 100 tysięcy podpisów. Po wyborach przez dwa miesiące pracował w administracji prezydenta jako kierownik wydziału ds. terytorialnych. Pod koniec roku założył Białoruską Partię Ludową (w 1999 roku nie przeszła obligatoryjnej ponownej rejestracji).

W Radzie Najwyższej XIII kadencji był członkiem Komisji Edukacji, Nauki i Kultury. Po referendum w 1996 roku przeszedł do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego.
Próbował startować w wyborach prezydenckich w 2001 roku, ale i tym razem nie został zarejestrowany jako kandydat.

W połowie lat 2000 roku kierował niezależną międzynarodową organizacją non-profit o nazwie Komitet Wykonawczy Rady Narodów Słowiańskich Białorusi, Rosji i Ukrainy, która stawiała sobie za cel „konsolidację sił naukowych, kulturalnych, społecznych i twórczych, wspierających zbliżenie narodów słowiańskich w sferze społeczno-gospodarczej, naukowo-technicznej i humanistycznej”.
Stał na czele Białoruskiego Stowarzyszenia Dyplomacja Ludowa, o którym wiadomo, że w 2001 roku weszło do Konfederacji Na Rzecz Zmian Społecznych wraz z tuzinem innych podmiotów, wśród których były branżowe związki zawodowe i Białoruska Partia Socjaldemokratyczna „Narodnaja Hramada”.

Jest członkiem Białoruskiej Akademii Inżynierii, która pomimo hucznej nazwy była jedynie związkiem specjalistów w dziedzinie inżynierii i technologii i funkcjonowała jako organizacja społeczna (od 2006 – Białoruskie Stowarzyszenie Inżynieryjne. Należy też do Międzynarodowej Akademii Technologii Informacyjnych. Jest to także organizacja społeczna, która ma na celu połączenie wysiłków naukowców z różnych krajów w dziedzinie technologii informacyjnych.

Po wyborach w 2010 roku był jedynym kandydatem (oprócz Łukaszenki), który nie został zatrzymany. Ostatnie pięć lat pozostaje bez pracy. Stoi na czele Rady Zrzeszenia Małych i Średnich Przedsiębiorstw, której prezesem jest Siarhiej Bałykin.

Autor ponad 70 prac naukowych i opracowań na temat rozwoju Białorusi. Jak sam twierdzi, startuje w wyborach niemal z tym samym programem, który przygotował w 2010 roku, a 70% ówczesnego programu wciąż nie traci na znaczeniu.

Lubi grać w szachy, pracować w ogródku i podróżować.

Ożenił się po raz drugi – ze swoją studentką. Podczas wyborów w 2010 roku była i obecna żony pomagały mu w zbieraniu podpisów, a do jego komitetu wyborczego zgłosiły się nawet obie teściowe. Ojciec trzech córek, ma wnuczkę.