Były przewodniczący Komitetu Wykonawczego obwodu grodzieńskiego, deputowany do Rady Najwyższej Białorusi XII i XIII kadencji. Do r. 2014 kierował Grodzieńskim Zjednoczeniem Garbarskim, obecnie na emeryturze.

Urodził się 2 stycznia 1950 roku w miejscowości Tumaszy pod Lachowiczami w obwodzie brzeskim. Ma wykształcenie techniczne i ekonomiczne (Białoruski Instytut Gospodarki Narodowej). Początkowo pracował w branży transportowej: zaczynał jako mechanik w zajezdni autobusowej w Ostrowcu (obwód grodzieński), z czasem został dyrektorem zajezdni autobusowej w Grodnie. Później nadzorował Wydział Przemysłu w Grodzieńskim Komitecie Miejskim Komunistycznej Partii Białorusi.

Od 1987 r. – wysokopostawiony urzędnik w obwodzie grodzieńskim. Najpierw był przewodniczącym Rady Miasta Lidy (1987-90), a później w Grodna (1990-93), następnie kierował całym obwodem grodzieńskim (1994-96). Był deputowanym do Rady Najwyższej Białorusi XII i XIII kadencji, w tej drugiej – także członkiem prezydium. W czasie referendum w 1996 roku wraz z innymi 70 parlamentarzystami podpisał się pod oświadczeniem w sprawie odwołania Aleksandra Łukaszenki z urzędu.

Jeden z niewielu regionalnych funkcjonariuszy państwowych, którzy otwarcie przeszli do opozycji. Stanął na czele dwóch stowarzyszeń – Komitetu Koordynacyjnego „Inicjatywa Grodzieńska” (zrzesza liderów organizacji pozarządowych, związków zawodowych, partii politycznych i ruchów w obwodzie grodzieńskim) i Rady Koordynacyjnej „Białoruś Regionalna” (ta sama organizacja, ale na szczeblu krajowym).

W wyborach w 2001 roku w ramach porozumienia zawartego między siłami opozycyjnymi wycofał swoją kandydaturę na rzecz Hanczaryka i pokierował jego sztabem wyborczym. Po wyborach doznał ataku serca i miał operację. Pracował w prywatnych przedsiębiorstwach, a następnie przez długi czas pozostawał bez pracy, w końcu został dyrektorem Grodzieńskiego Stowarzyszenia Garbarskiego.

Zawodowy bokser. Żonaty, ma dwóch synów. Prawosławny. Bezpartyjny.

Żona Zoja pracowała w Belarusbanku. Ma dwóch synów, wnuki.